11 วันในมณฑลเฉสวน ตอน II :)

ใหนๆ ก็ไปต่อไม่ได้พวกเราเลยหาดูนกที่ Pass นั่นซะเลย มีนกให้ดูหลายชนิด
บางชนิดกว่าจะส่องหาเจอ ต้องพากษ์กันหลายรอบ เพราะขาวไปหมด ไม่รู้จะชี้จุดกันไงให้เข้าใจ ตัวแรกเป็น Accentor เจอครั้งแรกบินไกลมากๆ ตัวเท่ามด พอสายๆ หิมะละลาย เดินลงมาหากินใกล้ทางเดินซะงั้น O_o

ที่ยอด Pass มีพ่อค้าแม่ค้ามาขายเนื้อจามรีย่างด้วยนะ เลยลองซื้อชิมกันดู ไม่อร่อยคะ เนื้อจามรีมีกลิ่นแรง เค้าเลยต้องใส่เครื่องเทศเยอะๆ เส้นทางนี้มีนักท่องเที่ยวนิยมมาเที่ยวเหมือนกัน(ถ้าอากาศดี)

แต่พอมีเวฟนกก็อดใจไม่ใหว ลงก็ลง พอระดับความสูงต่ำลงมาหน่อย นกเยอะค่อยหายเบื่อได้นิดหนึ่ง

คืนนี้เราพักที่เมอง Wolong เมื่อก่อนเมืองนี้จะเป็นศูนย์เพาะเลี้ยงแพนด้าที่ใหญ่ที่สุด แต่พอแผ่นดินไหว ศูนย์เพาะเลี้ยงต้องย้ายไปที่อื่น   แต่ผลกระทบจากแผ่นดินไหวยังมีให้เห็น  โรงแรมหลายแห่งปิด โรงแรมที่เราไปพัก เป็นไม่กี่แห่งที่เปิดให้บริการ ดูภายข้างนอกดีมาก แต่ด้านในขอบอกสยองอย่างแรง ห้องที่ตัวเองเจอเป็นห้องสวีต จัดใว้สำหรับคู่รักแบบเรา 2 คน อย่างแท้จริง 555+ น้ำหยดลงมาจากเพดานติ๋งๆ พอเปิดไฟ ไฟในห้องน้ำระเบิดเสียงดังตุ๊บ  เครื่องทำน้ำอุ่นเปิดตอนแรกยังอุ่นดี พอสระผมเสร็จกำลังจะรดตัว อยู่ๆ เครื่องเจ๊ง คนอยู่ในห้องน้ำร้องเป็นหมูโดนน้ำร้อนลวกเลย เพราะน้ำเย็นจัด 55555 วันรุ่งขึ้นเอามาคุยทับกันอย่างสนุกเลยว่าห้องใหนเจอแจ็คพ็อตอะไรบ้าง

เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาขึ้นเขา Wuyipeng ภูเขาบ้าอะไรไม่รู้เดินขึ้นๆๆๆ แล้วก็ขึ้นอย่างเดียวเลย ไม่มีทางลาดให้พักเล้ย เหนื่อยม๊ากกกกกก :(

วันรุ่งขึ้น เรามีโปรแกรมขึ้นเขา Wuyipeng ไปดูนกชนิดหนึ่งที่มีรีพอร์ตว่าเจอบนยอดเขาแห่งนี้  แต่ช่วงเช้าตรู่ มีเวลาก่อนทานอาหารเช้า พวกเราไปดูนกที่หลังวัดลามะ เพราะมีรายงานว่าสามารถเจอ Golden Pheasant กับ Tragopan ได้ที่นี่
ตื่นตี 4 ไปรอไก่ตื่นนอนกันเลยทีเดียว :P พอฟ้าสาง ก็แยกย้ายกันไปเดินตามหา
บางคนได้เห็น บางคนไม่ได้เห็น เพราะ ไก่ฟ้าสีทองเปรียวมาก ส่วนตัวได้เห็น 1 ฝูงมากันเป็นครอบครัวเลย น่ารักกว่าไปดูในสวนสัตว์เยอะเลยค่ะ

พอเตรียมเสบียงกันเสร็จ พวกเราสิบกว่าชีวิตพร้อมอาวุธครบมือ ลงจากรถเดินเข้าหมู่บ้าน ซึ่งเป็นทางผ่านไปขึ้นเขา  ชาวบ้านร้านตลาดแตกตื่นกันใหญ่  จีนมุงไทยก็คราวนี้แหละ 555+ เรา 2 คนอาสาเดินปิดท้ายเพราะก่อนไปทริปจีน ไปดูนกที่ซับสะเดาก่อน เดินสะดุดหินทำให้ขาพลิกจนต้องเข้าเฝือก  ถอดเฝือกออกก่อนไปไม่กี่วันเอง O_o ตอนแรกแบกขาพร้อมกล้องไปคนละตัว พอเห็นทางเดินขึ้น ตัวเองต้องเปลี่ยนใจ เอาขาตั้งกล้อง ซุกๆ ไว้ตรงปากเทรลนั่่นแหละ ดูแล้วไม่น่าจะแบกขึ้นไปใหว 555+

เริ่มขึ้นเขากันตั้งแต่สายๆ พอถึงตอนบ่ายเรา 2 คนเพิ่งจะเดินได้แค่ครึ่งเขาเอง ทางชันมาก ตอนขึ้นเขามามั่นใจสุดๆ ว่าเรา 2 คนรั้งท้ายแล้วหล่ะ พี่ๆ ขึ้นไปกันหมดแล้ว เลยจอดกินเที่ยงกันระหว่างทางระหว่างกินข้าวอยู่ ได้ยินเสียงหักกิ่งไม้  2 คนหันมองหน้ากันเลิกลั่ก  ป่าทึบ แล้วก็เขาสูงขนาดนี้คงมีสัตว์ป่าซักชนิดหล่ะ แล้วที่นี่เป็นสถานีวิจัยแพนด้าด้วย จะเป็นสัตว์อื่นไปไม่ได้เลยนอกจากแพนด้า!!!  วางช้อนแล้วหันไปหยิบกล้อง พร้อมกันเลยค่ะ 555+ เล็งไว้ตรงทางเดินที่ได้ยินเสียงหักไม้นั่น โผล่มาเมื่อไหร่เสร็จแน่ๆๆ  ซักพักมีคนโผล่มาจากข้างทาง  เป็นพี่แก๋ง เพื่อนร่วมทริปนี่เอง O_o ต่างคนต่างขำ หัวเราะกันลั่นเขาเลย แกบอกว่าเหนื่อยมาก ทางชัน ไม่ได้เตรียมไม้เท้ามา เพราะไม่คิดว่าจะชันขนาดนี้ เลยมาหักกิ่งไม้ข้างทางเอา 555+

เรา ลงมารอพี่ๆ อยู่แถวหมู่บ้าน มีแต่คนเดินมาคุยด้วย แหะๆ คุยกันไม่ค่อบรู้เรื่องหรอกคะ เราพูดไทย เค้าพูดจีน รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะช่วยได้ :)  น้องเค้าสอนไว้ 3 คำคือ "คั่นเหนี่ยว" (ดูนก) เค้าถามอะไรมา ก็ตอบคั่นเหนี่ยวอย่างเดียวเลย  อีกคำ "ถิงๆ"(จอดๆๆ) คำนี้เอาไว้บอกคนขับรถ เวลาเจอนกข้างทาง ถิงๆๆ ได้ดูนกแน่ๆ อีกคำ "ไช่เหนี่ยว"(นกโหล) ถ้าเจอนกกะราง Elliots-Laughingthrush จะรีบบอกกันเลยไช่เหนี่ยว จะได้ไปดูนกอื่นแทน
กลับมาถึงโรงแรมขาแทบหลุด ไม่เคยเหนื่อยแบบนี้มาก่อน  กลับมาถึงโรงแรมแม่ครัวเตรียมอาหารไว้แล้ว อร่อยทุกอย่างยกเว้น กุนเชียงจามรี กลิ่นแรงไปหน่อย ไม่ค่อยคุ้นเลยค่ะ