เดินตลาดสดริมน้ำปทุม ยามเช้า เจอของแปลกมา

เจอน้อยนะครับที่ห้ามถ่าย ที่เจอด่าส่วนมากเพราะว่าเราไปถามโน่นถามนี่ซอกแซก อยากถ่ายรูปแล้วก็พุ่งเข้าไปที่ตัวสินค้าที่วางขายเลย โดยไม่ขออนุญาต แถมถ่ายแล้วก็ไม่ขอบคุณเขา แถมยังถามโน่นถามนี่ทำให้เขาเสียเวลาค้าขาย จริง ๆ แล้วพ่อค้าแม่ค้าตามต่างจังหวัดเนี่ยจะใจดีมาก บอกเขาไปว่า เรากำลังทำวิจัยอยู่ปลานี้น่าสนใจ ปกติผมจะขอซื้อเขา (ถ้าเป็นปลาหายาก ๆ) ซี้อหนึ่งตัวจะถ่ายทั้งร้านก็ยอม แถมยังแซวอีกว่ากล้องดี ๆเอามาถ่ายแต่ปลา ทำไมไม่เอามาถ่ายคน พิลึกจริงเชียว พอหันกลับไปถามว่าถ้างั้นขอถ่ายแม่ค้าหน่อยสิ ส่วนมากมักจะไม่ยอม แถมบ่นอีกต่างหากว่า ว้ายชั้นไม่ได้แต่งตัวสวยๆ มาถ่ายชั้นทำไม

ตอนที่ผมสอนมีนวิทยา ให้เด็กๆ ไปหาปลาทำรายงานจากสะพานปลาบ้างจากร้านค้าบ้าง พวกเด็กๆ มักบ่นเสมอว่าโดนแม่ค้าด่า ก็เลยบอกว่าไปถึงก็ไหว้แม่ค้าเขางามๆ บอกว่าอาจารย์ให้หนูมาทำรายงานเกี่ยวกับปลา ยังหาปลาทำรายงานไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะเอาปลาอะไรตัวโตๆ ราคาไม่แพง ทำหน้าอ้อนหน่อย ปรากฏว่า หลายรายได้ปลาฟรีแถมได้เป็นลูกแม่ค้าด้วย จริงๆ แล้วสังคมไทยเรายังมีน้ำใจที่งดงามอยู่มาก เพียงแต่ว่าเราจะนอบน้อมถ่อมตนเข้าไปหาความดีเหล่านั้นได้หรือเปล่า ผมว่าโบราณท่านสอนมาดีนะครับว่าให้รู้จักนอบน้อมถ่อมตน