กลับมาถึงบ้านก็งานเข้า

เลยถามรายละเอียดว่าเป็นยังไง แม่บอกว่ามันตกลงมาตั้งแต่ตอนบ่าย น้องผมเลยนั่งเฝ้าอยู่ห่างๆหลังประตูกระจกบ้าน(แบบมองเห็นจากด้านในด้านเดียว ONE WAY GLASS)  แม่นกจะได้ไม่เห็นคน น้องผมนั่งรออยู่นาน จนมีแมวมอง ไม่ใช่พวกหาดาราหน้าใหม่ แต่เป็นแมวมองที่จะหาไปเป็นอาหาร น้องเห็นท่าไม่ดีอีกทั้งฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว เลยเอาใส่กรงรอผมกลับมา
ผมเลยบอกว่า(แบบไม่ทันคิด) ทำไมไม่เอาไปใส่คืนที่รังเขา แม่เลยบอกว่าใครจะเป็นคนเอาไปใส่คืนล่ะก็หลังคาบ้านเรามันทั้งสูงทั้งลื่น เออ!นั่นดิ ขนาดเปลี่ยนเสาทีวียังต้องจ้างรถกระเช้าของเทศบาล แล้วบันไดก็ไม่มีถึงจะมีก็คงไม่ถึง แล้วมันรังไหนล่ะมีตั้งหลายรัง งานเข้าแล้วซิ
ผมขออนุญาตขอความคิดเห็นหน่อยครับ ว่าจะทำอย่างไรกับเอี้ยงน้อยตัวนี้ดี ในเบื้องต้นพรุ่งนี้ผมจะให้น้องเอาไปวางที่เดิมแล้วเฝ้ารอให้แม่เขามารับไป แต่น้องผมบอกว่าวันนี้ขนาดนั่งรอเกือบสองชั่วโมงยังไม่มีวี่แววของพ่อแม่มันเลย ปล.ผมคงไม่จ้างรถกระเช้ามาเพื่อเอามันกลับไปใส่ที่รังด้วย 1 ค่าเช่าแพง 2 ไม่รู้รังไหน(หลังคาบ้านผมมีทั้ง เอี้ยง กระจอก พิลาบ)คงใส่ไม่ถูกแน่ 3 ข้างบ้านคงว่าบ้านผมเว่อร์ ลืมบอกไปว่ามีคนมาขอไปเลี้ยงด้วยแต่แม่่ให้รอผมก่อน แต่ผมคิดว่าถ้าทำอะไรไม่ได้ผมจะเลี้ยงไว้เอง ก็พี่แกเล่นบอกกับแม่ผมว่า พอโตหน่อยเอาแหวนทองขูดลิ้นแล้วจะพูดได้ (เอาอีกแล้วความเชื่อผิดๆมาอีกแล้ว) ผมบอกกับแม่ว่าไม่ต้องขูดมันก็พูดได้ครับ สรุป ผมควรทำอย่างไรดีครับ

ขอบคุณทุกท่านครับ แต่ตอนนี้คงแก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว เจ้าเอี้ยงน้อยหลับยาวไปสบายแล้วครับเมื่อซักครู่นี่เอง เพราะตกลงมาจากความสูงประมาณ 7-8 เมตร โดยที่ยังบินไม่ได้ คงบอบช้ำเอาการอยู่ สุดที่จะยื้อไว้ได้ครับ ไม่รู้จะบรรยายอย่างไร ได้แต่น้ำตาซึม ทีแรกผมเห็นเท้าเขาหงิก ลองเอามาจับที่นิ้วดู แต่เขาจับไม่ได้ ในใจยังคิดว่าเขายังเด็ก คงยังจับอะไรไม่เป็น แต่คงคิดเข้าข้างตัวเองมากไป ไปดีนะเอี้ยงน้อย